Os pacientes con diabetes tipo 2 deben pasear 10 minutos tras cada comida

Un paseo de só 10 minutos tras cada comida principal, isto é, tralo almorzo, o xantar e a cea, axuda aos pacientes con diabetes tipo 2 a reducir os seus niveis de azucre en sangue. Así o mostra un estudo levado a cabo por investigadores da Universidade de Otago en Dunedin (Nova Zelanda) e publicado na revista Diabetologia.

En palabras do doutor Andrew Reynolds, director do estudo, “os nosos resultados mostran que, comparados fronte a aqueles que realizaron un paseo en calquera momento do día, os pacientes con diabetes tipo 2 que pasearon xusto despois de cada comida experimentaron unha disminución media do 12% dos seus niveis de glucosa postprandial”.

Mellor control da diabetes

O obxectivo do estudo foi avaliar se camiñar tras cada comida conleva algún beneficio no control da diabetes tipo 2. E, para iso, seguindo a recomendación de practicar todos os días 30 minutos de actividade física de intensidade moderada, os 41 pacientes participantes no estudo dividíronse en dous grupos: un primeiro grupo no que tiñan que seguir o consello de realizar un paseo diario de 30 minutos; e un segundo grupo no que esta media hora se dividía en tres paseos de 10 minutos a realizar tras cada comida principal.

Concluído o período de dúas semanas de estudo, os resultados mostraron que pasear só 10 minutos tras cada comida conleva unha redución promedio do 12% dos niveis de glucosa postprandial.

Como indica o doutor Reynolds, “a maioría do beneficio derivou da redución, certamente significativa, do 22% nos niveis de glucosa en sangue cando o paseo se levou a cabo tralas ceas, que foron as comidas con maior cantidade de carbohidratos”.

Por todo iso, conclúe o director do estudo, “as actuais guías de práctica clínica deberían ser modificadas para especificar a actividade postprandial, especialmente cando as comidas conteñen unha cantidade considerable de hidratos de carbono”.

*Información extraída de Somos Pacientes e imaxe de Pixabay con licenza CC0.

A importancia do deporte na terceira idade

Manter unha actividade física regular é unha das accións que podemos levar a cabo para previr o dano cerebral por ictus. A medida que nos facemos maiores nosas capacidades físicas pódense ver reducidas, pero isto non significa que se deba abandonar o deporte ou as rutinas para manter o noso corpo activo. Os maiores tamén poden -e deben- incluír rutinas de exercicio na súa actividade diaria. Estas rutinas non só axudarán fronte aos accidentes cerebrovasculares, tamén fortalecerán o corpo preparándonos para previr as caídas e os golpes.

A OMS recomenda aos maiores de 65 anos que adiquen polo menos 150 minutos semanais a realizar actividades físicas moderadas aeróbicas durante tres ou máis días á semana. Camiñar, nadar, bailar ou exercicios de flexibilidade e tonificación como o ioga son algunhas das actividades que calquera persoa pode realizar con facilidade. Tamén é recomendable participar en rutinas dirixidas por un especialista, como esta publicada pola Aula de Pacientes de Castela e León. Nela inclúense os seguintes tipos de exercicios:

• Exercicios dinámicos: ao comezo da rutina para quentar articulacións e aumentar a flexibilidade.
• Exercicios de equilibrio, forza e resistencia: son actividades importantes ás que non hai que ter medo, porque o traballo para aumentar ou manter a nosa masa muscular, ben sexa con pesas ou con elementos que poidamos ter na casa, axudaranos a conservar forzas. As persoas cun corpo máis forte teñen máis opcións para manter o equilibrio e previr caídas.
• Estiramentos: os estiramentos débense realizar antes e despois do exercicio. Son moi importantes porque melloran nosa flexibilidade pero, sobre todo, porque preveñen lesións e dores musculares posteriores.

Estas actividades pódense realizar de forma individual ou en grupo. Sexa como sexa, sempre é posible realizar exercicio e ter un envellecemento activo dentro das posibilidades de cada persoa con rutinas adaptadas a cada necesidade. No caso de que non se realice ningunha actividade e se desexe comezar unha rutina, é moi importante acudir ao médico, realizar unha revisión e deixarnos aconsellar tanto por el como por un especialista en actividades físico deportivas.

Consellos recollidos da páxina web de FEDACE. Hai máis información no vídeo que vai a continuación ou neste artigo da Aula de Pacientes de Castela e León.

Prohibido colgar os tenis no verán

A pesar da calor estival, as persoas con diabetes deben procurar practicar exercicio a diario, desde a natación ata o power walking, o deporte de moda.

O verán, a subida das temperaturas e as vacacións con frecuencia provocan un impacto negativo nos hábitos de vida saudables. Poden mesmo contribuír a que algúns decidan colgar os tenis ata setembro. Pero para as persoas con diabetes, este é un luxo que non está ao seu alcance. Deben e teñen que procurar facer exercicio, tamén na época estival, aínda que é necesario tomar certas precaucións para que non teña ningún efecto negativo, debido ás condicións meteorolóxicas propias desta estación. Neste artigo recórdanse os beneficios de realizar exercicio para os diabéticos, as actividades que convén practicar e as precaucións que deben ter en conta.

Actividade física e diabetes

A actividade física é distinta do exercicio. A actividade fisica abarca o exercicio, pero tamén outras actividades que implican movemento e se realizan como parte da vida cotiá, como traballar, camiñar, bailar, facer as tarefas domésticas ou levar a cabo actividades recreativas, cuxos beneficios para a saúde implican reducir o risco de hipertensión, cardiopatía coronaria, accidente cerebrovascular, diabetes, etc. Ademais, é determinante para o gasto enerxético e, xa que logo, é fundamental para o equilibrio calórico e o control do peso.

En diabetes, practicar calquera tipo de actividade física con regularidade é un aspecto chave para o seu bo control. Cando se fai, as células vólvense máis sensibles á insulina, polo que poden funcionar de forma máis eficiente. Polo tanto, realizar exercicio con regularidade pode reducir o nivel de glucosa e mellorar o de hemoglogina glucosilada. Faino de varias formas:

• Aumentando a sensibilidade á insulina, polo que as células poden aproveitar mellor a insulina dispoñible para usar glucosa durante e despois de practicar unha actividade física.
• Cando os músculos se contraen durante a actividade, estimúlase outro mecanismo totalmente separado da insulina, o que permite que as células tomen glucosa e a utilicen como fonte de enerxía, con independencia de se hai insulina dispoñible.
• O efecto da actividade física na glucosa varía segundo moitos factores, entre estes, o tempo que se está activo. A actividade física pode reducir a glucosa no sangue ata 24 horas ou máis despois de realizar exercicio, ao facer que o corpo sexa máis sensible á insulina.
• Antes, durante e despois da práctica de calquera actividade física, as persoas con diabetes deben vixiar e estar preparadas ante unha hipoglucemia, en especial as que teñen diabetes tipo 1. O risco é menor no caso da tipo 2, salvo que tomen insulina ou un secretagogo de insulina. Se se produce unha hipoglucemia debe ser tratada de inmediato.

Se as hipoglucemias interferen con frecuencia ao realizar exercicio, é importante que as persoas afectadas o consulten co seu médico e que este estableza os cambios que considere oportunos, ben na rutina de actividades ou ben na alimentación ou na medicación. Non está de máis que antes de comezar a practicar calquera tipo de exercicio, e aínda que non se teña esta complicación, se acuda á consulta dun profesional sanitario, para que poida ofrecer consellos de utilidade acordes á condición de cada persoa.

Practicar exercicio no verán

A pesar da calor estival, hai que procurar practicar exercicio a diario. Unha boa alternativa pode ser recorrer a deportes acuáticos, como a natación ou o surf, cos que tamén se poderá facer fronte ás altas temperaturas sen problema. Pero se non se ten esta opción a man, non hai actividade máis sinxela e saudable que camiñar ou practicar o deporte de ‘moda’: o Power Walking. Esta práctica consiste en andar de forma rápida e enérxica, activando o abdomen e movendo os brazos. Ademais, as súas características pódense aprender con facilidade a través dun curso en liña e gratuito que puxo en marcha a Federación Española de Diabetes (FEDE) e ao que se pode acceder a través desta ligazón.

Ademais de seleccionar ben a actividade ou actividades que se farán este verán, é moi importante evitar facer exercicio nas horas centrais do día, cando a temperatura é máis alta, polo tanto é aconsellable empregar para esta práctica as primeiras ou as últimas horas de cada xornada. Ademais, é fundamental estar ben hidratado ou hidratada, xa que un dos mecanismos de control de temperatura é a sudoración, polo que en condicións de calor ambiental elevado, o corpo perde grandes cantidades de auga que se deben repoñer de inmediato.

A única forma de poder adquirir unha rutina diaria na práctica de exercicio e non abandonar ao segundo día é que, ademais de elixir unha actividade saudable, esta tamén sexa divertida e apta para a condición física de cada persoa. O verán pode dar unha nova oportunidade de descubrir outros deportes que marquen, a partir de agora, os momentos de lecer e contribúan a mellorar nosa saúde.

*Información extraída de Eroski Consumer.

Unha boa forma física na mediana idade prevén os ictus ao chegar a maiores

As persoas cunha boa condición física cumpridos os 45 teñen un risco ata un 37% menor de padecer un ictus chegados os 65.

O exercicio físico é bo para a saúde. Unha realidade constatada por multitude de investigacións que demostran que as persoas cunha boa condición física teñen menos risco de desenvolver numerosas enfermidades, entre outras as cardiovasculares, a obesidade, a diabetes ou o cancro. Ademais, o beneficio do exercicio físico mantense a longo prazo. Unha evidencia á que agora se suma a acadada por un estudo levado a cabo por investigadores do Centro Médico da Universidade Texas Southwestern en Dallas (EE.UU.), no que se mostra que as persoas cunha boa forma física na mediana idade teñen un risco ata un 37% inferior de sufrir un ictus ao chegar aos 65 anos.

Como explica Ambarish Pandey, director desta investigación publicada na revista ‘Stroke’, “todos oímos dicir que o exercicio é bo para nosa saúde. Pero aínda hai moita xente que non o practica. A nosa esperanza é que os resultados deste traballo, no que se constata obxectivamente a prevención dunha enfermidade tan mortal como o ictus, motive á poboación para empezar a moverse e poñerse en boa forma”.

Previr o ictus

Para levar a cabo o estudo, os autores analizaron os historiais médicos de 19.815 adultos, un 79% dos mesmos varóns, que realizaran un test de esforzo para medir a súa capacidade cardiopulmonar cando tiñan unha idade entre os 45 e os 50 anos.

Os resultados mostraron que, comparados con aqueles cunha baixa capacidade cardiopulmonar, os participantes cunha boa forma física na mediana idade tiveron un risco un 47% menor de padecer un accidente cardiovascular á idade de 65 anos. Un beneficio, ademais, que resultou independente doutros factores de risco asociados ao ictus, caso da hipertensión arterial, a diabetes tipo 2 ou a fibrilación auricular.

En consecuencia, como destaca Jarett Berry, co-autor do estudo, “os nosos resultados avalan o papel independente e único do exercicio físico na prevención do ictus”. Un aspecto moi a ter en conta dado que cada ano preto de 120.000 españois -e máis de 17 millóns de persoas en todo o planeta- padecen un ictus, enfermidade que se corresponde cunha das primeiras causas globais de mortalidade e discapacidade.

Pero como conclúen os autores, “canto mellor é a forma física na mediana idade, menor é o risco de acabar padecendo un ictus ao cumprir os 65 anos”.

Hai que facer exercicio

Co obxectivo de preservar unha boa saúde, tanto presente como futura, os expertos recomendan a realización semanal de 150 minutos de exercicio moderado ou de 75 minutos de actividade física intensa. Ou de forma máis simple, 30 minutos diarios durante cinco días á semana é suficiente para manter unha boa saúde cardiovascular.

Con todo, como incide Ambarish Pandey, “polo xeral, a día de hoxe ter unha baixa condición física segue sendo un factor de risco ignorado na práctica clínica. Pero os nosos resultados suxiren que esta baixa forma física na mediana idade é un factor adicional que debe ser tratado para axudar a previr o ictus nunha etapa máis avanzada da vida”.

*Información e imaxe extraídas de ABC Salud.

A froita fresca, asociada con menor risco de ictus

Unha porción de 100 gramos de froita por día asociouse con aproximadamente un terzo menos de mortalidade cardiovascular.

As persoas que comen froita fresca a maioría dos días teñen menos risco de ataque cardiaco e accidente cerebrovascular que as que a consumen de cando en cando, segundo un novo estudo publicado na revista ‘New England Journal of Medicine’. Os achados proveñen dun estudo de sete anos de medio millón de adultos en Chinesa, onde o consumo de froita fresca é moito menor que en países como Reino Unido ou Estados Unidos.

Investigadores da Universidade de Oxford, en Reino Unido, e a Academia Chinesa de Ciencias Médicas levaron a cabo un estudo a grande escala, a nivel nacional, de 500.000 adultos de dez localidades urbanas e rurais ao longo da China, facendo un seguimento da súa saúde durante sete anos mediante os rexistros de defunción e os rexistros hospitalarios electrónicos da enfermidade. A investigación realizouse con persoas sen historial de enfermidades cardiovasculares ou tratamentos antihipertensivos cando entraron no estudo.

A froita é unha rica fonte de potasio, fibra dietética, antioxidantes e outros diversos compostos potencialmente activos, e contén pouco sodio ou graxa e relativamente poucas calorías. A análise atopou que o consumo de froitas (que foi principalmente mazás ou laranxas) está fortemente vinculado con moitos outros factores, como a educación, a presión arterial, a diminución da glucosa en sangue e non fumar.

Pero despois de separar o que se sabía destes e outros factores, unha porción de 100 gramos de froita por día asociouse con aproximadamente un terzo menos de mortalidade cardiovascular e a relación foi similar nos diferentes ámbitos de estudo e tanto en homes como en mulleres.

O autor do estudo, o doutor Huaidong Du, da Universidade de Oxford, en Reino Unido, sinala: “a asociación entre o consumo de froitas e o risco cardiovascular parece ser máis forte na China, onde moitas persoas aínda comen pouca froita, que nos países de altos ingresos, onde o consumo diario de froitas é máis común”.

O co-autor desta investigación, o profesor Liming Li, da Academia Chinesa de Ciencias Médicas, subliña: “Un informe recente da ‘Carga Global de Enfermidades’ puxo o consumo baixo de froitas como unha das principais causas de morte prematura na China. Con todo, isto baséase en pouca evidencia da propia China”.

O autor principal, o profesor Zhengming Chen, da Universidade de Oxford, engade: “É difícil saber se o menor risco en persoas que comen máis froita fresca se debe a un efecto protector real. Se é así, o consumo xeneralizado de froita fresca na China podería previr ao redor de medio millón de mortes cardiovasculares ao ano, incluíndo 200.000 antes dos 70 anos, e un número aínda maior de accidentes cerebrovasculares non fatais e ataques ao corazón”.

*Información e imaxe extraídas de Heraldo.

9 hábitos que matan neuronas e afectan á saúde cerebral

Para evitar o deterioro cognitivo é moi importante que estimulemos o noso cerebro a diario, ben sexa lendo ou practicando algún xogo mental que nos axude a exercitalo.

Os trastornos que afectan á saúde cerebral adoitan ter a súa orixe en factores hereditarios, na idade ou nalgún tipo de lesión; con todo, está demostrado que hai determinados hábitos que tamén poden estar relacionados, porque matan as neuronas e diminúen a súa actividade.

A saúde cognitiva vai diminuíndo conforme pasan os anos, o que fai que en idades moi avanzadas haxa perda da memoria e máis dificultades para realizar tarefas habituais que antes eran moi simples.

No entanto, hai quen presenta este tipo de problemas en idades máis temperás debido ao deterioro que sofren pola práctica constante de actividades que comprometen a función cerebral.

Pese a que en case todos os casos os efectos non se producen de inmediato, todo o mundo debería ser conscientes de que, a longo prazo, xeran danos que son irreversibles.

Destacando a importancia de manter unha adecuada función neuronal para conservar o bo estado do cerebro, a continuación queremos compartir eses 9 costumes pouco saudables que lles afectan.

1. As situacións estresantes.

Unha persoa que está sometida a constantes situacións de estrés adoita ter máis dificultade para concentrarse e usar as súas habilidades cognitivas.

Isto débese a que esta resposta do organismo mata as neuronas e, nalgúns casos, impide que se formen outras novas no hipocampo.

2. Non almorzar ben.

O almorzo non só desenvolve un papel fundamental no metabolismo e o peso corporal, senón que resulta necesario para activar o cerebro a primeira hora da mañá.

A falta de proteínas, vitaminas e nutrientes no almorzo causa dexeneración cerebral, o que máis tarde causa morte de neuronas pola sobrecarga que se produce durante as actividades da xornada.

3. Durmir pouco.

Unha das consecuencias máis graves de non durmir o suficiente ten que ver co dano cognitivo.

A falta de sono causa perda das células cerebrais e produce efectos daniños a curto, medio e longo prazo.

Por exemplo, tras unha noite con poucas horas de sono é máis difícil concentrarse e desenvolver tarefas que implican pensar. Máis adiante pódese xerar un deterioro maior e poden aparecer trastornos dexenerativos como a demencia.

4. Non practicar actividade física.

O sedentarismo é outro dos malos costumes que carrexan problemas no cerebro. A inactividade do corpo diminúe a segregación de varias substancias químicas importantes e posteriormente tradúcese na perda de habilidades.

Doutra banda, está demostrado que facer exercicio pode cambiar a estrutura e o funcionamento do cerebro, o que inflúe no seu saúde.

5. Ambientes contaminados.

Os ambientes con altos índices de contaminación afectan a aqueles que están expostos de forma directa.

O cerebro é o órgano que máis osíxeno consome e neste tipo de contornas limítase o fornecemento que require.

6. Fumar.

Os tóxicos que despide o tabaco non só teñen un impacto negativo a nivel pulmonar, senón que atacan de forma significativa as funcións cognitivas.

Tanto consumidores directos como fumadores pasivos teñen máis alto risco de sufrir perda da memoria e alzhéimer ao chegar á terceira idade.

7. Comer en exceso.

Inxerir comidas en cantidades esaxeradas provoca a ralentización da circulación e limita o transporte do osíxeno cara ao cerebro.

Se a isto lle sumamos o consumo de alimentos ricos en graxas saturadas, hai que saber que estas aumentan os niveis de colesterol e causan inflamación nos principais tecidos do corpo.

Non moderar as porcións altera a función nerviosa e diminúe a capacidade de memorizar de forma inmediata.

8. Forzar a actividade cerebral cando se está doente.

A maior parte das afeccións causan algún tipo de debilitamento a nivel corporal, incluíndo a capacidade para cumprir as funcións cerebrais.

Traballar, estudar ou facer algunha actividade cognitiva cando se está doente é moi daniño para os seres humanos.

Este hábito diminúe a eficacia deste órgano e acaba coas neuronas responsables de moitas das súas habilidades.

9. Falta de estimulación.

Existen moitas actividades que estimulan cada unha das funcións cerebrais para mantelas en perfecto estado sen importar o tempo que pase.

Ler un libro, practicar xogos mentais ou calquera outra cousa que implique pensar é unha forma de exercitar este órgano para que non desenvolva patoloxías graves.

Ao buscar unha solución para estas prácticas negativas obtense un impacto positivo neste aspecto da saúde.

De forma adicional, é bo ter presente que unha boa alimentación e a realización de rutinas saudables actúa a favor das actividades cognitivas. Non o esquezas!

*Información e imaxe extraídas de Mejor con Salud.

Correr con sobrepeso ou obesidade: guía para empezar a correr

Se estás lendo esta nota, probablemente teñas sobrepeso ou obesidade e queiras comezar a correr como unha forma de adelgazar, queimar graxa e lograr un ansiado descenso de peso.

Segundo a Organización Mundial da Saúde, o sobrepeso e a obesidade defínense como unha acumulación anormal ou excesiva de graxa que pode ser prexudicial para a saúde.

Antes de comezar a describir nosa guía paso a paso, debemos aclarar que está dirixida especificamente para aquelas persoas que padecen algunha destas dúas patoloxías, non falamos daqueles con algúns quilos de mais, senón dos que realmente sofren de sobrepeso ou obesidade.

Como última aclaración antes de comezar coa guía, tanto o sobrepeso como a obesidade son factores de risco de diversas enfermidades, polo que recomendamos a realización dun exame clínico antes do comezo de actividade física.

NON CORRAS

Probablemente che sorprenda que como primeiro paso da guía para correr con sobrepeso ou obesidade che indiquemos non correr, pero facelo con problemas de peso severos pode ser moi perigoso para a túa saúde.

O teu corpo non está afeito á actividade física; os teus órganos (corazón, pulmóns, etc.) teñen que adaptarse a funcionar mais esixidos do que adoitan estar e as túas extremidades deberán estar fortalecidas para soportar o teu peso en cada zancada, peso que se multiplica en 1,5 a 3 veces polo feito de estar correndo.

Por iso, correr nesta instancia pode xerarche dous grandes inconvenientes:

• Lesións: podes lesionarte ao obrigar ao teu corpo a soportar unha presión para a que non está preparado.
• Desmotivación: se intentas correr probablemente sufras, te sintas mal, dolorido, e o último que queremos é que o teu corpo e a túa mente asocie ao running con dor.

Por iso, recomendámosche que non corras durante as primeiras semanas (dependendo da túa forma física, idade e demais antecedentes pode chegar a ser necesario que non corras durante 1/2 meses).

CAMIÑADAS

Nosa guía para correr con sobrepeso ou obesidade iniciarase con camiñadas onde deberías buscar camiñar a ritmo rápido pero controlado.

Durante a primeira semana deberías realizar 3/4 camiñadas de 20/30 minutos en forma constante e a un ritmo sostido, intentando non deterte.

Para comezar a xerar o hábito da actividade física e o running, suxerímosche que estas camiñadas as fagas vestido de forma deportiva, usa os tenis que utilizarás para correr e os pantalóns e camisetas adecuados.

Vestirte como un corredor comezará a axudarche a converterte nun. Ten paciencia e non corras!

Durante os primeiros 1/2 meses, podes incrementar gradualmente a cantidade de camiñadas e a súa duración; sería ideal que poidas camiñar todos os días polo menos 1 hora (aínda que 40 minutos non estaría nada mal).

XIMNASIO

Aínda que moitas persoas se negan a visitar un, o ximnasio é unha excelente opción para unha persoa con sobrepeso, polo que che recomendamos que, despois dunha ou dúas semanas de camiñadas, te inscribas nun e comeces un plan de fortalecemento xeneralizado, facendo foco nas túas extremidades inferiores, xa que estas serán as que mais sufran mentres corras.

Se o teu orzamento é baixo, non tes un ximnasio preto ou tes calquera outro motivo para non asistir, fortalecer as túas extremidades na casa pode ser unha opción válida.

Durante esta fase, recomendámosche que realices a camiñada antes do adestramento para fortalecer as pernas (polo menos dúas veces por semana co suficiente tempo de recuperación entre eles). A razón? Queremos que os teus músculos, articulacións e demais órganos implicados estean listos para el.

O fortalecemento das túas extremidades será clave para que poidas correr libre de lesións, non o abandones nunca.

Así mesmo, o ximnasio axudarache a aumentar o teu gasto calórico e así adelgazar, o que facilitará que esteas listo mais rapidamente para correr.

COMEZAR A CORRER

Despois de 1/2 meses de comezar a camiñar e asistir ao ximnasio, deberías estar listo para comezar a correr (trotar o realidade) e vencer ao sobrepeso e a obesidade!

Como facelo? Durante a primeira semana, recomendámosche alternar camiñada con trote suave. Por exemplo: 10 minutos camiñando; 2 minutos de trote e 5 minutos camiñando (realizar 2 series en total – 21 minutos), para terminar cunha camiñada de 5/10 minutos.

Recomendámosche que gradualmente e con moita prudencia comeces a cambiar minutos de camiñada por minutos de trote (no canto de 2 minutos de trote e 5 de camiñada, podes cambiar por 3 de trote e 4 de camiñada); ata que poidas chegar a trotar durante polo menos 1 km.

ÚLTIMAS ACLARACIÓNS

Para ter éxito e poder correr con sobrepeso ou obesidade sen lesionarte, deberás ter moita paciencia, forza de vontade e intelixencia suficiente para non esixirte cando realmente sintas que estas superando os teus límites.

Ademais, será importante que todas estas fases sexan acompañadas dunha dieta adecuada e intelixente (recomendámosche comer limpo) que che permita lograr un descenso de peso de forma saudable.

Se queres un cambio, tes que xeralo, esforzo e dedicación axudaranche a lograr os teus obxectivos.

*Información e imaxe extraídas de Runfitners.com.

O exercicio crea unha ‘reserva motora’ para a vellez

O exercicio crea unha ‘reserva motora’ para a vellez.

As persoas maiores que se manteñen fisicamente activas poden protexerse dos danos que ocorren en pequenas áreas do cerebro coa idade e que, doutra forma, poderían afectar á súa capacidade de movemento, segundo un estudo publicado Neurology, a revista da Academia Americana de Neuroloxía.

Moitas persoas maiores teñen pequenas áreas brillantes na materia branca do cerebro, que se observan con resonancia magnética (RM). A presenza na RM dunha pequena cantidade deses focos puntiformes hiperintensos na sustancia branca cerebral é un achado moi habitual e, nunha gran parte de casos, pódese considerar intrascendente. Con todo, niveis máis altos destas áreas brillantes na sustancia branca (o cableado do cerebro) relacionáronse con problemas de movemento, como dificultade para camiñar. Curiosamente, este estudo comprobou que as persoas máis activas fisicamente non tiñan unha caída das súas habilidades de movemento, ata con altos niveis de dano cerebral.

“Estes resultados subliñan a importancia dos esforzos para fomentar un estilo de vida máis activo nas persoas maiores para evitar problemas de movemento, que é un importante problema de saúde pública”, explica, Debra A. Fleischman, autora do estudo. Igual que a actividade intelectual pode crear unha reserva cognitiva que protexe do posible deterioro asociado á idade, os autores propoñen que “a actividade física pode crear tamén unha ‘reserva motora’ que protexe as habilidades de movemento dos efectos do dano cerebral relacionado coa idade”.

No estudo participaron 167 persoas cunha idade promedio de 80 anos. Os participantes levaron monitores de movemento nos pulsos durante 11 días para medir a súa actividade física. Tamén se lles fixeron 11 test das súas habilidades de movemento. Mediante resonancia magnética determinouse o volume de puntos hiperintensos na materia branca do cerebro.

En comparación cos que estaban no nivel de actividade media (percentil 50), os que se atopaban nos niveis de actividade máis alta (percentil 90 segundo os monitores de movemento) tiñan actividade equivalente a camiñar a 4 quilómetros por hora durante 1,5 horas cada día.

E para ese grupo de maior actividade física, a relación entre áreas brillantes na sustancia branca e deficiencias motoras rompía. Incluso os que tiñan unha maior cantidade de dano cerebral, medido polos puntos brillantes na resonancia, mantiveron as súas puntuacións nas probas de movemento. Con todo, os que estaban no percentil 50, cun nivel medio de actividade, ter unha maior cantidade de dano cerebral asociouse con puntuacións significativamente máis baixas nas probas de movemento. O efecto prexudicial foi aínda máis forte para aqueles con os niveis máis baixos de actividade física.

Os resultados mantivéronse despois de que os investigadores axustasen outros factores que poderían afectar a esta relación, como o índice de masa corporal (IMC), a depresión e a enfermidade vascular.

En calquera caso, sinalan os investigadores, o estudo non determina se a actividade física fai que as persoas conserven as súas habilidades de movemento; só mostra a asociación entre actividade física e mellores habilidades de movemento, mesmo con signos de dano cerebral, que en persoas menos activas asócianse a dificultades de movemento. Por iso é polo que pensan que o exercicio continuado pode crear unha especie de ‘reserva motora’.

Nun estudo previo, Fleischman demostrara que a actividade física e a forza das pernas son predictores relativamente independentes da disminución de mobilidade nas persoas maiores.

Información e imaxe extraídas do blog Cosas del Cerebro.

Galicia Saudable pon en marcha a campaña ‘Móvete pola túa saúde!’

O Plan Galicia Saudable pon en marcha ‘Móvete pola túa saúde!’, unha campaña coa que quere concienciar á poboación galega da importancia de realizar actividade física para gozar dunha boa saúde. Así, en centros escolares, centros de saúde ou concellos, entre outros organismos, divulgaranse unha serie de recomendacións que promoven levar un estilo de vida activo.

Dividido en grupos de idade, Galicia Saudable pon á disposición de organismos públicos, empresas privadas, asociacións, colectivos… unha serie de carteis e guías de recomendacións que se poden descargar desde esta mesma web. Así, a campaña conta cunha lista de recomendacións específicas para persoas maiores que se poden consultar a continuación:

O sedentarismo causa en Europa o dobre de mortes que a obesidade

Un home facendo exercicio.

20 minutos de paseo rápido ao día eliminan ao redor de 100 calorías.

Información e imaxes extraídas de El País.

A grandes liñas, poderíase dicir que o peso dunha persoa é o resultado dun simple balance: as calorías que inxere fronte ás que gasta. Se entra máis do que sae, engórdase; se non, adelgázase. Ata agora, todos os estudos puxeron no punto de mira nun eixe da balanza o que se come, pero varios estudos recentes indican que quizais esa visión non sexa a correcta. O último realizouse na universidade de Cambridge e a conclusión é clara: cada ano, a obesidade relaciónase cunhas 337.000 dos 9,2 millóns de mortes que se producen en Europa; o sedentarismo vincúlase co dobre de defuncións, 676.000. Publicouno American Journal of Clinical Nutrition.

Os investigadores, liderados por Ulf Ekelund, da unidade de Epidemioloxía da universidade, baseáronse nun macroestudio que seguiu a 334.161 europeos (homes e mulleres) durante 12 anos. A cohorte estaba dedicada á relación entre nutrición e cancro, pero os datos serviron para extraer outras conclusións.

“A mensaxe é simple: un pouco de actividade física ao día pode producir evidentes beneficios na saúde das persoas que agora son inactivas”, dixo Ekelund. “Aínda que atopamos que bastan 20 minutos para que haxa unha diferenza, en verdade deberiamos aspirar a máis. A actividade física demostrou que ten moitos beneficios para a saúde, e debería ser unha parte importante da nosa rutina diaria”, engadiu. Eses 20 minutos, dedicados a un paseo vivo, poderían consumir entre 90 e 100 calorías, e reducir o risco de morte prematura entre un 16% e un 30% no grupo dos inactivos, aínda que todos, incluídos os obesos, notan o seu efecto beneficioso.

Este traballo está en liña con outros recentes, como o español Anibes (Antropometría, Ingesta e Balance Enerxético en España), do que aínda só se coñecen uns primeiros resultados. Neles constátase que, aínda que a inxesta de calorías foi caendo (pasou das 3.008 calorías en 1964 ás 1.820 en 2013) o sobrepeso foi en aumento e, segundo a Enquisa Nacional de Saúde, xa afecta ao 53,68% dos adultos. Outros estudos, como un sobre o consumo de azucre, tamén indican que non hai unha relación entre a inxesta deste alimento -que se mantén bastante estable en Europa- e o aumento da obesidade.

A explicación ao aumento de peso coas complicacións sanitarias que iso supón ten que estar, xa que logo, no outro lado da balanza: no exercicio. Segundo a mesma enquisa, un 40% da poboación española declárase sedentaria (un 46,6% das mulleres e un 35,9% dos homes). Deles, ao redor do 16% admite que non realiza ningunha actividade física, e o 20% afirma que só a practica de forma moderada.

A Fundación Española da Nutrición (FEN), patrocinadora do estudo Antibes, recibiu con gran acordo o traballo. “Trátase dun estudo europeo moi rigoroso que vén confirmar o xa proposto noutros estudos anteriores, así como o que se vén comentando desde fai anos: ata o momento fíxose máis énfase no tratamento da obesidade que no dos seus determinantes”, afirma nun correo o seu portavoz. “Nas formulacións de Saúde Pública actuais, a actividade física foi a gran esquecida, pero estase vendo que aos poucos vai acadando protagonismo”. “De todos os xeitos, o estudo céntrase na realización de polo menos 20 minutos de actividade física para reducir a mortalidade prematura, pero se o tempo de actividade se incrementa lixeiramente e se realizan polo menos 30 minutos, non só se reduce esta mortalidade, tamén se incrementa a calidade de vida. É importante engadir anos á vida, pero tamén vida aos anos”.